شعر

نه ان سعدی وخیامم  نه ان جامی که می ریزی

ولی دانسته من گویم چه عشاق را کند ازاد

چودادی در رهش دل را ببینی باز برخیزی

تا چهره افروزی شوم دادی زنم او کرد نگا

امید من با عالمی بر تو باشد هر دمی

تا تو بگیری دست من بر ره گذاری ای خدا

ای همه عشق و وجود و مرحمت

میشود ایا شود من محرمت

ای که با خصمت کنی مردانگی

کن نگاهم تا کنم دیوانگی

این همه نغمه به عشقت از کجا

میکشد من را به وادی بلا

ای که اسم جسم وجانت از صفا

ای رضا این جان به راهت بی بها